Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

You are so fucking special.

Κοιτα, εφτασε η στιγμη που θα ξαπλωσω στο κρεβατι να κοιμηθω και θα κλαψω για σενα. Ποιος εγω? καμια φορα θελω τον παλιο μου εαυτο. χαχα θυμαμαι που μου λεγανε - εισαι πολυ μαγκακι. - δεν φοβασαι ποτε? - δεν κλαις ποτε? - μονο γελας?
μπλα μπλα. φοβομουν, δεν εκλαιγα, γελουσα. τωρα γελαω απο αναγκη. κλαιω απο υποχρεωση. φοβαμαι τα παντα.φοβαμαι την ευτυχια.μα τωρα κανεις δεν με ρωταει...
Και εσυ..μ'αγαπας.το ξερω, αλλα δεν αντεχω να σε χασω. Δεν ξερω τι νοιωθω.δεν θελω να κανω κατι μαζι σου , αλλα χωρις εσενα δεν αντεχω. δεν μου μιλας στο μσν και περιμενω. δεν αντεξα.σου μιλησα. αυτο δεν ηθελα..λες και παιζω μαζι σου.λες και δεν νοιαζομαι. τις προαλλες σε εβρισε μια κοπελα,της ειπα να μιλαει καλυτερα για σενα.κ μου λεει εσενα τι σε νοιαζει? της ειπα απλα οτι εισαι πολυ καλο παιδι. αχ τωρα μου μιλησες. το κανεις πιο δυσκολο αποτι ειναι. ακουω το τραγουδι : ποσο πολυ σαγαπησα,ποτε δεν θα το μαθεις..ειναι γελοιο. και μετα ακολουθει το : Bitter Sweet Symphony εσυ μου το ειχες στειλει και το ακουω συνεχεια.Το chasing cars , go off, hurt, κτλ κτλ και οταν φτανουμε στο Creep δακρυζω,κλαιω και αναρωτιεμαι πως κατεντησα ετσι.δεν ημουν ετσι.νοιωθω αδυναμη.παντα ημουνα η δυνατη.ολοι σε μενα ερχοντουσαν ,οταν ητανε η σειρα μας να "επαναστατησουμε". τι κολοκειμενο γραφω.οτι μου ερχεται στο μυαλο το γραφω. γιατι ποναω και γιατι δεν μαρεσει η ζωη μου αλλο. ολο κατι εχω. θελω να ειμαι παλι μικρη. η παιδικη μου ηλικια ητανε τοσο ομορφη μεχρι που πηγα 5η ..δεν λεω τι εγινε. αλλα εχω να δηλωσω σε αυτες τις 2 κοπελες πως εξαιτιας τους ποναω ακομα.και σε ολους τους υπολοιπους που βοηθησαν σε αυτο. δεν ειμαι ουτε τσουλα,ουτε διπροσωπη, ουτε νυφιτσα οπως εσυ με αποκαλουσες. και οταν με λενε τα 2 πρωτα ΤΡΕΛΕΝΟΜΑΙ. εσυ εχεις κανονισει να με λενε ετσι.σε μισω? μαλλον. παντως εξαιτιας σου δεν ξερω να αγαπαω. χαχ τις προαλλες μου ειπε ο μπαμπας μου πως δεν τον αγαπαω πια. μπορει. δεν ξερω να αγαπαω ηθελα να του πω. δεν καταλαβαινεις, αλλα συνχωρεσε με που ειμαι ετσι. και τελικα γελασα κ ειπα πως δεν παει καλα. εχω αλλαξει μαμα,μπαμπα και ολοι οι υπολοιποι. εχω αλλαξει και δεν μπορω να με αποδεχτω πια.καποιες φορες με θαυμαζω. αλλες με απογοητευω. με αγαπαω? ΝΑΙ.=/ τους αλλους? ΔΕΝ ΞΕΡΩ=/ αν με ρωτησεις ποτε ειπα για τελευταια φορα σαγαπαω.θα σε γελασω.δεν λεω αυτη τη λεξη πια.ποτε δεν την ελεγα, αλλα τωρα δεν θα την πω ποτε. δεν εμπιστευομαι κανεναν,ουτε εμενα.ποια ειμαι? "δεν ξερουμε τιποτα για σενα" ναι, ρε μπαμπα γιατι δεν μπορω. δεν αντεχω ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΑΓΑΠΑΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΓΕΛΑΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ. "__εισαι πολυ ομορφη,καλη, αλλα ολα τα κοριτσια λενε πως εισαι τσουλα,κακια,διπροσωπη.ζηλευουν αστες.τα αγορια σε βρισκουνε κουκλα,αλλα λενε πως εισαι πολυ δυσκολη και θα βρεις γκομενο στην 3 λυκειου.α ρε __" ρε γιαννη πως μου τα ειπες ολα εκεινη την μερα. μου ειπες τι σου λενε..πονεσα.το καταλαβες σταματησες. αλλα τα πιστευες ετσι? ναι μ'αγαπας μου το ειπες. εχεις κολλησει μαζι μου,γιατι ειμαι ξεχωριστη. μου το εδειξες. ποναω. το καταλαβαινει κανεις? βλεπω ευτυχισμενα προσωπα , χαιρομαι. αλλα ζηλευω καποιες φορες.αχ δεν ξερω=/ και για να τελειωσω το υπεροχο κειμενο σκεψεων μου, εσυ ρε _____ να με προσεχεις,γιατι εχω πεσει χαμηλα.;) προσεχε με μεχρι να σηκωθω ξανα. χαμογελασα. αλλα θελω να κλαψω. αυτο το τραγουδι ειναι ωραιο.θυμασαι? εγω θυμαμαι ο,τι μου εχεις πει.δεν ξεχναω τα παντα και ας το παιζω χαζη καποιες φορες. τελικα ειμαι πιο αδυναμη απο ολους.κριμα, και με ειχα για "μαγκακι". You are so very special.i wish i was special !!

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

σαν καστρο.

Άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να ξεπεράσω τα μάλλον προβλήματα μου με το γέλιο.
Άλλη μια φορά που ένοιωσα τις μαχαιριές τη μία πίσω από την άλλη!! Πρέπει να το αποδεχτώ όμως πως θα αργήσω να χαρώ. Οι άνθρωποι είναι κακοί ή ύπουλοι?
ή μήπως και τα δύο? και εγω σε ποιά από τις δύο κατηγορίες ανήκω? Τι σόι άνθρωπος είμαι? Όπως έχει πεί και ο Σαίξπηρ " το αυτί σου να το δίνεις παντού, τη φωνή σου σε λίγους." Μπορεί να το άκουσα στα Μυστικά της Εδέμ ( ασχολιαστο ) αλλά μάρεσε πολυ. Αυτό λέω να κάνω.αν αντέξω βέβαια. Σαν ένα κάστρο είναι λοιπόν η ζωή μου. Το χτίζω και θεωρώ πως είναι το πιο όμορφο από όλα και ξαφνικά κάποιος το χτυπάει και διαλύεται. Δυστυχώς λείπει η κατανόηση..ποτέ δεν είχα καταλάβει οτί όσο πιο κοντά το χτίζω στη θάλασσα τόσο το κάστρο μου καταστρέφεται. Κανείς δεν είναι εκεί να μου μάθει που να χτίσω το κάστρο μου. Μήπως όμως πρέπει να καταστρέψω μόνη μου το κάστρο μου και να πάω σε άλλη παραλία? κάθε τέλος, μια καινούρια αρχή.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Σαν σκουπίδι..


Δυο εικονες μου εχουνε μεινει στο μυαλο απο εκεινη τη νυχτα μονο δυο. Ήταν αναγκη να ξαναφοβηθω? Ο φοβος μου πανω απολα =.=
Η ιδεα των προηγουμενων τεσσαρων χρονων.Μα δεν ειμαι ετσι, εκεινη με ειχε αλλαξει. Ωριμασα πιο γρηγορα, ομως απο εκεινη ξεκινησαν ολα. Ακομα θυμαμαι τη μερα που δεν ακουσα κανεναν και εκανα παρεα μαζι της,ακομα θυμαμαι τη μερα που δικαιωθηκε ο ____ οτι δεν αξιζει, τη μερα που η "συμμαχος" της με πηρε τοσο σφιχτα στην αγγαλια της ποσο εκλαιγα θεε μου ποσο αναγκη ειχα την αγγαλια της (ψευτικη ή αληθινη) τη χρειαζομουνα.Γιατι το καλοκαιρι που τραγουδουσα δυνατα το τραγουδι του Ρεμου "και απο τις σταχτες μου ξαναγεννηθηκα" καπως ετσι πηγαινε..Για εναν ολοκληρο χρονο παλευα να μαθω την αληθεια, παλευα να ξεχασω. Αραγε θα το ξεπερασω ποτε? Πονεσα ρε *** και ακομα ποναω. Για εκεινη, για τις επομενες καλες μου "φιλες", για εκεινον και για εκεινη τη νυχτα που ενοιωσα σαν σκουπιδι λες και ημουνα. Ενα σκουπιδι σαν εκεινη. Δεν ειμαι , δεν ειμαι, δεν ειμαι. Ποτε δε θα γινω ετσι.Ειμαι διαφορετικη απο εκεινη! Ευτυχως εχθες συναντηθηκα με τους φιλους μου. ενοιωσα παλι ευτυχισμενη οπως τοτε. Συνηδειτοποιησα για μια ακομη φορα ποσο πολυ μου λειπουνε! Αργοτερα οταν εμεινα μονη μου ξανασκεφτομουνα εκεινες τις εικονες. Βαρεθηκα πια..εδω και τεσσερα χρονια η ζωη μου αποτελειται απο ψεματα πονο χαρα(ναι εχω και απο αυτη) και ελπιδα.μονο αυτο μου εχει μεινει πια! αναμνησεις,ονειρα,ελπιδα πως ολα καποτε θα αλλαξουνε αλλα και η απογοητευση που ολα μενουνε ιδια και ολα αλλαζουνε.Απογοητευω τον εαυτο μου και σιγα σιγα αρχιζω να σκεφτομαι:τελικα ειμαι σκουπιδι?

(Δεν επρεπε να το πεταξεις πανω μου.μην με ξανακοιταξεις ετσι με πονας.μην σε ξαναδω με ενα μπουκαλι στο χερι να μου φωναζεις. μην .....)

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

ΑΡΚΕΤΑ ΗΤΑΝΕ.

Απο χθες δεν νοιωθω καλα..
αρχικα ζαλιζομουν, δεν μπορουσα να ανασανω. πηγα να αλλαξω στα
αποδητηρια και δεν αντεξα επεσα κατω και εκλαιγα..μα δεν υπηρχε
λογος.φοβηθηκα με τις βαριες ανασες μου αλλα ητανε η αφορμη για να
κλαψω.
αργοτερα διηγηθηκα σε μια κοπελα τι ειχε γινει τοτε.. εκεινη τη μερα που
εμαθα την αληθεια και μελανχολησα ακομα περισσοτερο..σκεφτηκα πως αρχισε
και που εχει καταληξει τωρα..αργοτερα
σκεφτηκα τη φιλη μου που ειναι ερωτευμενη με τον καθηγητη μας
εδω και δυο χρονια. εχθες το εμαθα.. πρωτη φορα μιλησα ετσι μαζι της
ηρθαμε κοντα..ενωθηκαμε στα δυσκολα!ειναι η μονη κοπελα που οι συζητησεις μας
ητανε περι κρατους, θρησκειας και πολιτικης
και μετα ημασταν μαζι στα δυσκολα..
ειναι φιλη μου πια και οχι απλα γνωστη..
ειπε κατι σοφο "γελαω για να μην κλαιω"
μου θυμησε εμενα που τελικα κανω αυτο που μισω..
ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΙ πως ειμαι καλα ακομα και οταν δεν ειμαι!
Γαμωτο γινομαι σαν τους αλλους..
το βραδυ ντυθηκαμε αποκριατικα με τις δυο φιλες μου και βγηκαμε και μας κοιτουσαν
ολοι μα ολοι τοσο περιεργα..λογικο. μα γιατι ντρεπομουν? ολο θεωρια= σε οποιον αρεσω
μα σημερα απογοητευτηκα γιατι ντραπηκα. ΝΤΡΑΠΗΚΑ ΓΑΜΩΤΟ. ας δεχτουνε επιτελους το διαφορετικο..ας το δεχτουΜΕ να προχωρησουμε παρακατω! εγω να το δεχτω. δυσκολο...ολα ειναι δυσκολα. η ζωη μου ειναι πλεον περιπλοκη. βαρεθηκα να ονειρευομαι θελω να ζησω αυτα που ονειρευομαι και οσα εχω ζησει να μην τα ξαναονειρευτω ποτε.ΠΟΤΕ ΠΙΑ.
Τελος, αφηνω πισω αυτα που πιστευω και "ζηλευω" καποια πραγματα που ειμαι
σιγουρη πως ποτε δεν θα καταφερω να εχω. οχι γιατι δεν μπορω επειδη καταβαθος δεν θελω και το μονο που κανω εινα να επηρεαζομαι...απο την αναγκη!

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010


Και έχω τα παντα μεσα στο μυαλο μου
τα παντα μεσα μου
τα παντα ...
και ομως νοιωθω λες και δεν εχω τιποτα..
εχω σιχαθει να ρωταω συνεχεια γιατι γι'αυτό θα
προσπαθησω να μην το ξανακανω..αλλα γιατί να μην το ξανακανω?
-τραγικη ειρωνια- γραφω τον εσωτερικο μου μονολογο ομως αργοτερα οταν
τα διαβαζω νοιωθω λες και τα εχει γραψει καποιος αλλος..που δεν γνωριζω ακομα!
Είναι απλά αξιοθρηνητο θα ελεγα..να προσπαθω να πετυχω ΤΙ?
επιτελους καταλαβα οτι μιλω εγω..ξαναρχισαν οι ρητορικες ερωτησεις.
ομως θα συνεχισω..δεν θελω να αλλαξω.ποτε δεν ηθελα.να βελτιωθω ηθελα,θελω και θα θελω για παντα! Θα το χαρακτηριζα σωστο αλλα οχι ιδανικο. Ελπίζω μια μερα να καταλαβω οτι η ευτυχια δεν κρυβεται πισω απο την προσπαθεια (ισως ομως και να κρυβεται)
μπερδευομαι. η ευτυχια δεν κρυβεται πισω απο προσωπα? και ομως εμεις εχουμε βαλει μπροστα το ΕΓΩ μας.και τωρα που θα βρω την ευτυχια? σε μενα? οχι, δεν θα τη βρω εκει..
ισως παλι να την εχω μπροστα μου και να μην εχω καταλαβει οτι την εχω.εχω "φωναξει"στον εαυτο μου πως ειμαι ευτυχισμενη και το πιστευα. και τωρα ειμαι-μαλλον-δεν ξερω.αφου εχω ο,τι χρειαζομαι. τα ιδανικα για να ζησω ή να επιβιωσω το καταλληλο σχολειο για να μορφωθω τους ανθρωπους που ειναι εκει και νοιαζονται που με αγαπανε..αλλα εχω και τους αλλους τους ψευτες που δεν με αφηνουν λεπτο μονη.γιατι δεν φευγετε? δεν ειναι ομως προβλημα.ποτε θα το καταλαβω? ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Είναι θεμα συνηθειας,ρουτινας. Μην νοιαζεσαι αφοσιωσου σε σενα.. δεν μπορω ομως λυπαμαι δεν ξερω αν ειμαι καλη ή κακη αλλα δεν μπορω να βαλω εμενα πανω απο ολα.απλως δεν μπορω..τελικα εγω εχω το προβλημα? μα δεν ειναι προβλημα...αααχ παλι απο την αρχη και οταν ξεκινησω παλι τοτε ισως να ξαναπω << Δεν έχεις προβλημα,δεν αντιμετωπίζεις κανενα προβλημα,εισαι ευτυχισμενη..>> αυτη ειναι η αληθεια ή απλα η ψευδαισθηση. Αυτή λοιπόν είναι η δύναμη των αλλων, να επηρεαζουν εμενα και να μην με αφηνουν να ξεφυγω..ουτε απο μενα!!

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ψέμα στο ψέμα..



Έχω κουραστεί πια να ελπίζω.
Μια ζωή βασισμένη στα ψέματα.
Τόσα χαμόγελα βασισμένα στη σιωπή.
Τόσα δάκρυα βασισμένα στην αλήθεια.
Και όμως υπάρχω?
Εχθές έμαθα μια αλήθεια..για άλλη μια φορά
μου είπανε ψέματα,είπαν στους άλλους ψέματα για μένα.
Και όμως δεν έχω κουράγιο να πω όλα αυτά που ξέρω.
Δεν μπορώ και δεν θέλω!
Γιατί με εμπιστευόνται αφου δεν αξίζω?
Γιατί εξαιτίας τους κάθε φορά που με
κοιτώ , να βλέπω μια ξένη?
Γιατί να παλεύω να με μάθω?
Και γιατί να πληγώνομαι?
Γιατί να πληγώνω όσους με αγαπούν?
Γιατί να μην μπορώ να αποδεχτω τη ζωή μου
και να συνεχίσω?
Γιατί κανείς να μην μου απαντάει?
Γιατί να ρωτάω γιατί?..

Μην φώναζεις άλλο.Τελείωσε πια..
Μην σκέφτεσαι τίποτα.
Είσαι μαζί μου και θα τελείωσει.
Και όμως σε αγαπάω και σε μισώ μαζί.
Σε θεωρώ σωστό και λάθος.
Σε εμπιστεύομαι και σε φοβάμαι.
Ίσως να ξεκινούν όλα απο εκεί..
Γιατί ο εαυτός μου με βασανίζει.(ΕΣΥ)
Και ας παλεύω για κάτι. Και ας κρύβομαι από μένα..το δικό μου πρόσωπο θα λάμψει στο τέλος..το δικό μου.
Ίσως μια μέρα φωνάξω πως είμαι ευτυχίσμενη.Τώρα θα συνεχίζω να το ψυθυρίζω στον εαυτό μου..
"Είσαι ευτυχισμένη. Έχεις ότι χρειάζεσαι.."
και θα ελπίζω πάλι πως ό,τι μου λείπει θα το αποκτήσω και πως το δικό μου αστέρι δεν έχει χαθεί.Ίσως κάποτε να νοιώσω πως αξίζω..Να πάψω να με κοροίδευω.
Ίσως κάποτε..ίσως..να πω ξανά σε κάποιον πως τον αγαπάω.
Πόσο μου έχει λείψει..πόσο πολυ!
Μα μέχρι τότε θα προσπαθώ...θα συλλαβίζω ένα ένα κάθε γράμμα ωσπού να τα καταφέρω.
Γιατί τώρα ξέρω,δεν πρέπει να ξεχνώ. Ο ήλιος βγένει και μας φωτίζει κάθε μέρα, εμείς κλείνουμε κάποιες φορές τις κουρτίνες....

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

υπακοη ή μοναξια?


' να σου πω μια ιστορια' του Χόρχε Μπουκάι

ένα καταπληκτικό βιβλίο. Θα βάλω ένα απόσπασμα που σήμερα με έβαλε σε σκέψεις αλλα πιο το νόημα αφού καθε μερα το ξαναδιαβάζω και το ξαναδιαβάζω κάθε ιστορία και αργότερα κάθε σχόλιο του Χόρχε.. μιλάει για τα ψέματα την μιζέρια την αγάπη ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
οποιος δεν δινει ειναι ΜΙΖΕΡΟΣ οχι εγωιστης.
μικροσκοπικός,φτηνός οποιος τα θελει ΟΛΑ δικά του κερδίζει οίκτο και όχι ευτυχία.
Τον δικό μου οίκτο του διπλανού αλλά και το δικό ΤΟΥ.
κάποια στιγμη είπε πως οποιος λέει ψέματα εκεινος εχει το προβλημα και μια καλη ερωτηση.."γιατι λεμε ψεματα?" "για να αποφυγουμε μια κατασταση.."
κανείς δεν ΣΟΥ λέει ψέματα, θα λες είπε ψεματα δεν ΣΟΥ ειπε ψεματα..
χαχα γελοιο δεν ακουγεται?

μα εμενα ΜΟΥ εχουνε πει ψεματα πολλα..δεν μπορω να πω καν αυτο,θα πω οτι ΑΠΛΑ ειπε ψεματα? μα δεν ειπε σε ολους..εγω εκλαψα επειδη καποιος ειπε ψεματα εγω πληγωθηκα εγω θυμωσα εγω φωναξα..γιατι εξαιτιας ΚΑΠΟΙΟΥ που ειπε ψεματα ΣΕ ΜΕΝΑ αντεχω τη σιωπη αντεχω την μοναξια νομιζω αντεχω σχεδον τα παντα αλλα αυτο ισχιει ή απλα θελω να το πιστεψω και να δειχνω ετσι? γιατι να μην κλαιω μπροστα σε κανεναν? γιατι να μην εμπιστευομαι σχεδον κανεναν? γιατι να εκανα 2 χρονια ηλιθια χρονια να πω σε καποιον τι ειχε γινει τοτε..γιατι να περασαν μετα 3 χρονια και τοτε να μιλησα πραγματικα αλλα ακομα να μην το εχω ξεπερασει? γιατι? δεν ειπε καποιος ψεματα..ειπε ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ. τελοσπαντων το κειμενο που σημερα με ¨απασχολησε¨
ειναι το παρακατω..


"Αν όμως δεν συμβει αυτό αν έχεις την "ατυχια" να εισαι αποδεκτος και παινεμενος τοτε..αφηνεσαι έρμαιο της δικης σου συνειδησης περι ελευθεριας, καταπιεζεσαι να αποφασισεις.. υπακοη ή μοναξια? εισαι παγιδευμενος ανάμεσα σαυτο που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ και στο ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ για κανεναν. Και απο τη στιγμη αυτη..θα μπορεσεις να ΕΙΣΑΙ, όμως μονάχα μόνος, και μόνο για εσενα.."