Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010


Και έχω τα παντα μεσα στο μυαλο μου
τα παντα μεσα μου
τα παντα ...
και ομως νοιωθω λες και δεν εχω τιποτα..
εχω σιχαθει να ρωταω συνεχεια γιατι γι'αυτό θα
προσπαθησω να μην το ξανακανω..αλλα γιατί να μην το ξανακανω?
-τραγικη ειρωνια- γραφω τον εσωτερικο μου μονολογο ομως αργοτερα οταν
τα διαβαζω νοιωθω λες και τα εχει γραψει καποιος αλλος..που δεν γνωριζω ακομα!
Είναι απλά αξιοθρηνητο θα ελεγα..να προσπαθω να πετυχω ΤΙ?
επιτελους καταλαβα οτι μιλω εγω..ξαναρχισαν οι ρητορικες ερωτησεις.
ομως θα συνεχισω..δεν θελω να αλλαξω.ποτε δεν ηθελα.να βελτιωθω ηθελα,θελω και θα θελω για παντα! Θα το χαρακτηριζα σωστο αλλα οχι ιδανικο. Ελπίζω μια μερα να καταλαβω οτι η ευτυχια δεν κρυβεται πισω απο την προσπαθεια (ισως ομως και να κρυβεται)
μπερδευομαι. η ευτυχια δεν κρυβεται πισω απο προσωπα? και ομως εμεις εχουμε βαλει μπροστα το ΕΓΩ μας.και τωρα που θα βρω την ευτυχια? σε μενα? οχι, δεν θα τη βρω εκει..
ισως παλι να την εχω μπροστα μου και να μην εχω καταλαβει οτι την εχω.εχω "φωναξει"στον εαυτο μου πως ειμαι ευτυχισμενη και το πιστευα. και τωρα ειμαι-μαλλον-δεν ξερω.αφου εχω ο,τι χρειαζομαι. τα ιδανικα για να ζησω ή να επιβιωσω το καταλληλο σχολειο για να μορφωθω τους ανθρωπους που ειναι εκει και νοιαζονται που με αγαπανε..αλλα εχω και τους αλλους τους ψευτες που δεν με αφηνουν λεπτο μονη.γιατι δεν φευγετε? δεν ειναι ομως προβλημα.ποτε θα το καταλαβω? ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Είναι θεμα συνηθειας,ρουτινας. Μην νοιαζεσαι αφοσιωσου σε σενα.. δεν μπορω ομως λυπαμαι δεν ξερω αν ειμαι καλη ή κακη αλλα δεν μπορω να βαλω εμενα πανω απο ολα.απλως δεν μπορω..τελικα εγω εχω το προβλημα? μα δεν ειναι προβλημα...αααχ παλι απο την αρχη και οταν ξεκινησω παλι τοτε ισως να ξαναπω << Δεν έχεις προβλημα,δεν αντιμετωπίζεις κανενα προβλημα,εισαι ευτυχισμενη..>> αυτη ειναι η αληθεια ή απλα η ψευδαισθηση. Αυτή λοιπόν είναι η δύναμη των αλλων, να επηρεαζουν εμενα και να μην με αφηνουν να ξεφυγω..ουτε απο μενα!!

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ψέμα στο ψέμα..



Έχω κουραστεί πια να ελπίζω.
Μια ζωή βασισμένη στα ψέματα.
Τόσα χαμόγελα βασισμένα στη σιωπή.
Τόσα δάκρυα βασισμένα στην αλήθεια.
Και όμως υπάρχω?
Εχθές έμαθα μια αλήθεια..για άλλη μια φορά
μου είπανε ψέματα,είπαν στους άλλους ψέματα για μένα.
Και όμως δεν έχω κουράγιο να πω όλα αυτά που ξέρω.
Δεν μπορώ και δεν θέλω!
Γιατί με εμπιστευόνται αφου δεν αξίζω?
Γιατί εξαιτίας τους κάθε φορά που με
κοιτώ , να βλέπω μια ξένη?
Γιατί να παλεύω να με μάθω?
Και γιατί να πληγώνομαι?
Γιατί να πληγώνω όσους με αγαπούν?
Γιατί να μην μπορώ να αποδεχτω τη ζωή μου
και να συνεχίσω?
Γιατί κανείς να μην μου απαντάει?
Γιατί να ρωτάω γιατί?..

Μην φώναζεις άλλο.Τελείωσε πια..
Μην σκέφτεσαι τίποτα.
Είσαι μαζί μου και θα τελείωσει.
Και όμως σε αγαπάω και σε μισώ μαζί.
Σε θεωρώ σωστό και λάθος.
Σε εμπιστεύομαι και σε φοβάμαι.
Ίσως να ξεκινούν όλα απο εκεί..
Γιατί ο εαυτός μου με βασανίζει.(ΕΣΥ)
Και ας παλεύω για κάτι. Και ας κρύβομαι από μένα..το δικό μου πρόσωπο θα λάμψει στο τέλος..το δικό μου.
Ίσως μια μέρα φωνάξω πως είμαι ευτυχίσμενη.Τώρα θα συνεχίζω να το ψυθυρίζω στον εαυτό μου..
"Είσαι ευτυχισμένη. Έχεις ότι χρειάζεσαι.."
και θα ελπίζω πάλι πως ό,τι μου λείπει θα το αποκτήσω και πως το δικό μου αστέρι δεν έχει χαθεί.Ίσως κάποτε να νοιώσω πως αξίζω..Να πάψω να με κοροίδευω.
Ίσως κάποτε..ίσως..να πω ξανά σε κάποιον πως τον αγαπάω.
Πόσο μου έχει λείψει..πόσο πολυ!
Μα μέχρι τότε θα προσπαθώ...θα συλλαβίζω ένα ένα κάθε γράμμα ωσπού να τα καταφέρω.
Γιατί τώρα ξέρω,δεν πρέπει να ξεχνώ. Ο ήλιος βγένει και μας φωτίζει κάθε μέρα, εμείς κλείνουμε κάποιες φορές τις κουρτίνες....

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

υπακοη ή μοναξια?


' να σου πω μια ιστορια' του Χόρχε Μπουκάι

ένα καταπληκτικό βιβλίο. Θα βάλω ένα απόσπασμα που σήμερα με έβαλε σε σκέψεις αλλα πιο το νόημα αφού καθε μερα το ξαναδιαβάζω και το ξαναδιαβάζω κάθε ιστορία και αργότερα κάθε σχόλιο του Χόρχε.. μιλάει για τα ψέματα την μιζέρια την αγάπη ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
οποιος δεν δινει ειναι ΜΙΖΕΡΟΣ οχι εγωιστης.
μικροσκοπικός,φτηνός οποιος τα θελει ΟΛΑ δικά του κερδίζει οίκτο και όχι ευτυχία.
Τον δικό μου οίκτο του διπλανού αλλά και το δικό ΤΟΥ.
κάποια στιγμη είπε πως οποιος λέει ψέματα εκεινος εχει το προβλημα και μια καλη ερωτηση.."γιατι λεμε ψεματα?" "για να αποφυγουμε μια κατασταση.."
κανείς δεν ΣΟΥ λέει ψέματα, θα λες είπε ψεματα δεν ΣΟΥ ειπε ψεματα..
χαχα γελοιο δεν ακουγεται?

μα εμενα ΜΟΥ εχουνε πει ψεματα πολλα..δεν μπορω να πω καν αυτο,θα πω οτι ΑΠΛΑ ειπε ψεματα? μα δεν ειπε σε ολους..εγω εκλαψα επειδη καποιος ειπε ψεματα εγω πληγωθηκα εγω θυμωσα εγω φωναξα..γιατι εξαιτιας ΚΑΠΟΙΟΥ που ειπε ψεματα ΣΕ ΜΕΝΑ αντεχω τη σιωπη αντεχω την μοναξια νομιζω αντεχω σχεδον τα παντα αλλα αυτο ισχιει ή απλα θελω να το πιστεψω και να δειχνω ετσι? γιατι να μην κλαιω μπροστα σε κανεναν? γιατι να μην εμπιστευομαι σχεδον κανεναν? γιατι να εκανα 2 χρονια ηλιθια χρονια να πω σε καποιον τι ειχε γινει τοτε..γιατι να περασαν μετα 3 χρονια και τοτε να μιλησα πραγματικα αλλα ακομα να μην το εχω ξεπερασει? γιατι? δεν ειπε καποιος ψεματα..ειπε ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ. τελοσπαντων το κειμενο που σημερα με ¨απασχολησε¨
ειναι το παρακατω..


"Αν όμως δεν συμβει αυτό αν έχεις την "ατυχια" να εισαι αποδεκτος και παινεμενος τοτε..αφηνεσαι έρμαιο της δικης σου συνειδησης περι ελευθεριας, καταπιεζεσαι να αποφασισεις.. υπακοη ή μοναξια? εισαι παγιδευμενος ανάμεσα σαυτο που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ και στο ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ για κανεναν. Και απο τη στιγμη αυτη..θα μπορεσεις να ΕΙΣΑΙ, όμως μονάχα μόνος, και μόνο για εσενα.."

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

γιατί σιχάθηκα πια τα ψέματα τους.


Είναι πολύ περίεργο να υπάρχεις και να μην είσαι σίγουρος ότι οι άλλοι σε βλέπουνε ..γελάς και? Βλέπει κανείς ότι κλαις? Νοιάζεται κανείς αν είσαι καλά? Είναι κανείς εκεί? ΟΧΙ.

Δεν αντέχω άλλο. Αρκετά πόνεσα αρκετά γέλασα. Αρκετά φώναξα. Αρκετά πια.Το τι έχω ζήσει εγώ δεν το ξέρει κανένας . Δεν είναι ωραίο να κολλάς σε στιγμές της ζωής σου και να μην μπορείς να ξεκολλήσεις. Δεν είναι ωραίο να μην θες να ζήσεις άλλες μόνο και μόνο επειδή ξέρεις πως ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ δεν θα είναι σαν εκείνους. Στιγμές ευτυχίας μπορώ να της χαρακτηρίσω αλλά και πάλι η αναγνώριση και η αυτοκριτική θα τους φέρει πίσω? Εκεί ανήκω και το ξέρω. Εδώ δεν θα είμαι ποτέ ξανά τόσο χαρούμενη. Έχω βαρεθεί να βλέπω τον εαυτό μου να μην εμπιστεύεται κανέναν να μην μιλάει σε κανέναν αλλά να είναι πάντα εκεί για όλους έχω βαρεθεί να ακούω ψέματα. Έχω βαρεθεί να λεω ότι θα κάνω μια καινούρια αρχή, να δέχομαι τους άλλους και να περιμένω κάποιον να μου δώσει αυτό που ζητάω. Δεν είναι κάτι σπουδαίο.. μόνο λίγη ευτυχία που την έχασα μέσα από τα χέρια μου. Μόνο λίγη ευτυχία λίγα χαμόγελα.. θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω να ξαναζήσω τα ίδια και να διορθώσω κάποια λάθη.

ΠΡΟΔΟΣΙΑ. ΤΕΛΟΣ. ΛΥΠΗ. ΠΟΝΟΣ. ΜΙΣΟΣ.

Falling down “ είναι ευκολότερο να καταστρέψεις κάτι παρά να το χτίσεις τελικά?




Αυτοσεβασμός

Αξιοπρέπεια

Αγάπη και

ΕΥΤΥΧΙΑ.

Ψέματα

Ψέματα

Ψέματα

Ψέματα

Πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε

Είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε

Διαλέγουμε κρίνουμε ονειροπολούμε

Ζούμε και δεν επιβιώνουμε.




να σου πω μια ιστορια..(απλα υπεροχο)

Το συγκεκριμενο απόσπασμα του Papini, απο το αριστουργημα του "Το ρολόι που σταμάτησε στις εφτά", αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο κανόνα πίσω απο το νόημα που κρύβεται στην ζωή του καθενός! Η ίδια μας η ζωή δεν είναι τίποτ'άλλο απο μικρες στιγμές που την στιγματίζουν και της δίνουν το χρώμα που χρειάζεται! Δεν είμαστε τιποτα περισσότερο απο το αποτέλεσμα αυτών των στιγμών! Αυτες οι στιγμές κάνουν την ζωή να μοιάζει υποφερτή! Αυτές ειναι που μας κάνουν καλύτερους σαν ανθρωπους!



Σ’ έναν από τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δεν δουλεύει πια. Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε την ίδια ώρα: Εφτά ακριβώς.

Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σ’ έναν ασπριδερό και άδειο τοίχο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στην διάρκεια της ημέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται από τις στάχτες του σαν τον φοίνικα.

Όταν όλα τα ρολόγια της πόλης μέσα στην τρελή τους πορεία δείχνουν εφτά, όταν όλοι οι κούκοι και τα μηχανικά γκονγκ σημαίνουν εφτά φορές, το παλιό ρολόι της κάμαρας μου δείχνει να παίρνει ζωή. Δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ, το ρολόι μου νοιώθει σε απόλυτη αρμονία με το υπόλοιπο σύμπαν.

Αν κάποιος κοίταζε το ρολόι εκείνες τις δύο στιγμές θα έλεγε ότι λειτουργεί στην εντέλειαΜόλις, όμως, περάσει εκείνη η στιγμή, όταν όλα τα ρολόγια πάψουν να σημαίνουν και οι δείκτες τους συνεχίσουν τον μονότονο δρόμο τους, το παλιό μου ρολόι χάνει τον βηματισμό του και παραμένει πιστό σ’ εκείνη την ώρα που κάποτε σταμάτησε.

Εγώ αγαπώ αυτό το ρολόι. Κι όσο περισσότερο μιλώ γι’ αυτό, τόσο περισσότερο μιλώ γι’ αυτό, τόσο περισσότερο το αγαπώ. Γιατί νοιώθω ολοένα και περισσότερο του μοιάζω.

Είμαι κι εγώ σταματημένος σε μια στιγμή. Κι εγώ είμαι, κατά κάποιον τρόπο, ένα άχρηστο διακοσμητικό σ’ έναν άδειο τοίχο. Όμως, επίσης, απολαμβάνω τις φευγαλέες στιγμές κατά τις οποίες, μυστηριωδώς, έρχεται η ώρα μου.

Εκείνη την ώρα νοιώθω ζωντανός. Όλα είναι ξεκάθαρα και ο κόσμος γίνεται υπέροχος. Μπορώ να δημιουργήσω , να ονειρευτώ, να πετάξω, να πω και να αισθανθώ περισσότερα πράγματα εκείνες τις στιγμές απ’ όσο όλο τον υπόλοιπο καιρό. Αυτές οι αρμονικές συγκυρίες επαναλαμβάνονται συχνά, σαν μια αναπόφευκτη αλληλουχία.

Την πρώτη φορά που το ένοιωσα προσπάθησα να γαντζωθώ σ’ εκείνη την στιγμή, νομίζοντας ότι θα μπορούσα να την κάνω να διαρκέσει για πάντα. Δεν έγινε, όμως, έτσι. Όπως στον φίλο μου, το ρολόι, έτσι κι εμένα μου ξεφεύγει ο χρόνος των άλλων.

Όταν περάσουν οι στιγμές αυτές, τα υπόλοιπα ρολόγια, που φωλιάζουν σε άλλους ανθρώπους, συνεχίζουν την πορεία τους, κι εγώ επιστρέφω στο ρουτινιάρικο στατικό μου θάνατο, στη δουλεία μου, στις συζητήσεις του καφενείου, στην ανία μου, που συνηθίζω να αποκαλώ ζωή.

Ξέρω, όμως, ότι η ζωή είναι άλλο πράγμα.
Ξέρω ότι η ζωή, η αληθινή, είναι το άθροισμα εκείνων των στιγμών που, μολονότι φευγαλέες, μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε το συντονισμό μας με το σύμπαν.

Σχεδόν όλος ο κόσμος νομίζει- ο δυστυχής- ότι ζει.
Υπάρχουν μονάχα στιγμές πληρότητας, και εκείνοι που δεν το ξέρουν κι επιμένουν να θέλουν να ζουν διαρκώς, θα μείνουν καταδικασμένοι στον γκρίζο και επαναληπτικό βηματισμό της καθημερινότητας.

Γι’ αυτό σ’ αγαπώ , παλιό μου ρολόι. Γιατί εσύ κι εγώ είμαστε το ίδιο...


Giovani Papini

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Πες μου γιατι..

Και όλα ξεκινάνε κάπως έτσι..
με ένα ψέμα και μια αλήθεια.
με ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο.
με ένα <γεια> και ένα <αντιο>
έτσι αρχίζουν και οι φιλίες μόνο
που σ'αυτές καλύτερα να μην
υπάρχει το αντίο.

γιατί αυτή η φιλία να είναι τόσο
πολύτιμη?
αφού σχεδόν ποτέ δεν κρατάει..
γιατί πρέπει να υπάρχουν φίλες
που σε πληγώνουν αφού υποτίθεται πως
σε αγαπάνε?

γιατί πρέπει να πονέσεις
για να χαμογελάσεις?
και πως να αγαπήσεις
όταν οι άλλοι δεν
σε αγαπάνε?

άραγε το πεπρωμένο καθορίζει εσένα
ή εσυ το πεπρωμένο σου?