Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

σαν καστρο.

Άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να ξεπεράσω τα μάλλον προβλήματα μου με το γέλιο.
Άλλη μια φορά που ένοιωσα τις μαχαιριές τη μία πίσω από την άλλη!! Πρέπει να το αποδεχτώ όμως πως θα αργήσω να χαρώ. Οι άνθρωποι είναι κακοί ή ύπουλοι?
ή μήπως και τα δύο? και εγω σε ποιά από τις δύο κατηγορίες ανήκω? Τι σόι άνθρωπος είμαι? Όπως έχει πεί και ο Σαίξπηρ " το αυτί σου να το δίνεις παντού, τη φωνή σου σε λίγους." Μπορεί να το άκουσα στα Μυστικά της Εδέμ ( ασχολιαστο ) αλλά μάρεσε πολυ. Αυτό λέω να κάνω.αν αντέξω βέβαια. Σαν ένα κάστρο είναι λοιπόν η ζωή μου. Το χτίζω και θεωρώ πως είναι το πιο όμορφο από όλα και ξαφνικά κάποιος το χτυπάει και διαλύεται. Δυστυχώς λείπει η κατανόηση..ποτέ δεν είχα καταλάβει οτί όσο πιο κοντά το χτίζω στη θάλασσα τόσο το κάστρο μου καταστρέφεται. Κανείς δεν είναι εκεί να μου μάθει που να χτίσω το κάστρο μου. Μήπως όμως πρέπει να καταστρέψω μόνη μου το κάστρο μου και να πάω σε άλλη παραλία? κάθε τέλος, μια καινούρια αρχή.

1 σχόλιο:

  1. ^^"Σαν ένα κάστρο είναι λοιπόν η ζωή μου. Το χτίζω και θεωρώ πως είναι το πιο όμορφο από όλα και ξαφνικά κάποιος το χτυπάει και διαλύεται"...

    poso na ti niw8w auth thn protash..?? poso???...

    ΑπάντησηΔιαγραφή