Δυο εικονες μου εχουνε μεινει στο μυαλο απο εκεινη τη νυχτα μονο δυο. Ήταν αναγκη να ξαναφοβηθω? Ο φοβος μου πανω απολα =.=
Η ιδεα των προηγουμενων τεσσαρων χρονων.Μα δεν ειμαι ετσι, εκεινη με ειχε αλλαξει. Ωριμασα πιο γρηγορα, ομως απο εκεινη ξεκινησαν ολα. Ακομα θυμαμαι τη μερα που δεν ακουσα κανεναν και εκανα παρεα μαζι της,ακομα θυμαμαι τη μερα που δικαιωθηκε ο ____ οτι δεν αξιζει, τη μερα που η "συμμαχος" της με πηρε τοσο σφιχτα στην αγγαλια της ποσο εκλαιγα θεε μου ποσο αναγκη ειχα την αγγαλια της (ψευτικη ή αληθινη) τη χρειαζομουνα.Γιατι το καλοκαιρι που τραγουδουσα δυνατα το τραγουδι του Ρεμου "και απο τις σταχτες μου ξαναγεννηθηκα" καπως ετσι πηγαινε..Για εναν ολοκληρο χρονο παλευα να μαθω την αληθεια, παλευα να ξεχασω. Αραγε θα το ξεπερασω ποτε? Πονεσα ρε *** και ακομα ποναω. Για εκεινη, για τις επομενες καλες μου "φιλες", για εκεινον και για εκεινη τη νυχτα που ενοιωσα σαν σκουπιδι λες και ημουνα. Ενα σκουπιδι σαν εκεινη. Δεν ειμαι , δεν ειμαι, δεν ειμαι. Ποτε δε θα γινω ετσι.Ειμαι διαφορετικη απο εκεινη! Ευτυχως εχθες συναντηθηκα με τους φιλους μου. ενοιωσα παλι ευτυχισμενη οπως τοτε. Συνηδειτοποιησα για μια ακομη φορα ποσο πολυ μου λειπουνε! Αργοτερα οταν εμεινα μονη μου ξανασκεφτομουνα εκεινες τις εικονες. Βαρεθηκα πια..εδω και τεσσερα χρονια η ζωη μου αποτελειται απο ψεματα πονο χαρα(ναι εχω και απο αυτη) και ελπιδα.μονο αυτο μου εχει μεινει πια! αναμνησεις,ονειρα,ελπιδα πως ολα καποτε θα αλλαξουνε αλλα και η απογοητευση που ολα μενουνε ιδια και ολα αλλαζουνε.Απογοητευω τον εαυτο μου και σιγα σιγα αρχιζω να σκεφτομαι:τελικα ειμαι σκουπιδι?
(Δεν επρεπε να το πεταξεις πανω μου.μην με ξανακοιταξεις ετσι με πονας.μην σε ξαναδω με ενα μπουκαλι στο χερι να μου φωναζεις. μην .....)
